Unha orde de distanciamento de 100 m despraza o sen teito espido de Cervantes a outras zonas do casco vello

Carmen Rabuñal, presidenta da Asociación Cultural San Martiño Pinario, lanzou este luns un chamamento público á responsabilidade das administracións ante a situación crítica vivida na Praza de Cervantes de Santiago. Durante unha entrevista en Radio Líder Santiago, a representante veciñal relatou con detalle a convivencia forzada coa presenza dunha persoa en situación de exclusión social que “leva cinco anos vivindo na rúa, sen aceptar normas, e convertendo o espazo público nun foco de insalubridade”.

“Non é un home que non estea asistido. Vén Caritas, vén a Cruz Vermella, vén a asistente social… pero rexeita toda axuda. Quere un piso para el só, sen normas”, sentenciou Rabuñal.

A orde recente de afastamento de 100 metros imposta ao home supuxo un alivio momentáneo para os comerciantes e residentes, pero non solucionou o problema de fondo. Segundo explicou Rabuñal, a persoa en cuestión segue presente nas inmediacións, apenas uns metros máis alá, mantendo condutas que “afectan á saúde pública e á dignidade da veciñanza”.

“Facía as súas necesidades na rúa e limpaba as mans na fonte”

A situación, que xa viña de lonxe, agravouse no verán. “Chegou en maio semiespido e desde entón viviu alí día e noite. Fai as súas necesidades na vía pública, a comida que lle traen queda tirada pola rúa e a fonte onde xogan os nenos queda chea das súas cacas”, denunciou Carmen. “É insostible. A policía ten que vir entre tres e catro veces ao día, só para controlar a situación”.

Ademais do deterioro hixiénico, Rabuñal alertou dun aumento de situacións de conflitividade e trapicheo no casco vello: “Hai xente perfectamente identificada andando en bicicleta e vendendo droga. Esta zona segue sendo un punto de encontro para persoas en situación de risco ou marxinación social”.

Pese a todo, a presidenta subliñou que o problema non é a falta de atención por parte dos servizos sociais, senón a falta de ferramentas legais para actuar cando unha persoa rexeita sistematicamente toda axuda. “As leis son proteccionistas, pero chega un momento no que hai que poñer límites. Isto é un problema de saúde pública”, concluíu.